Brawurowo o wyzwoleniu kobiety. Nie tylko brawurowo, ale inteligentnie, z humorem i dramatyzmem w odpowiedniej dawce, cudownie aktorsko, oszałamiająco wizualnie. Wspaniale przedstawiony proces, gdy kobieta dostrzega wreszcie swoją wartość i staje się niezależną, wyzwoloną spod męskiej kontroli osobą. Przepiękny film drogi do samej siebie. Ewolucja w wypowiedziach Belli, ich złożoności jest jeszcze jednym elementem, który niesamowicie trafnie współgra z jej budowaniem swojej tożsamości.

interesujące... piszesz o oszałamiającej stronie wizualnej, mnie po półgodzinie przytłaczała, no ale to kwestia gustu. a to "wyzwolenie spod męskiej kontroli" na czym polega? na tym, czym zajmowała się w Paryżu czy co zrobiła mężowi? tylko tak da się być sobą?

Rzecz w tym ze ten film jest o wszystkim, a wiec... o niczym! Pozostawia tyle pola do interpretacji, zreszta widac po komentarzach, ze mozna takze sie zgubic. Sama po filmie zastanawialam się, o co w nim chodzilo, co autor mial na mysli? I to w efekcie jest genialne, to widz definiuje odbiór tego filmu.

jak ktoś taki jest, to tak, tylko w taki sposób da się być sobą ;) zależy kto kim tak naprawdę jest.

Tak naprawdę to nie był jej mąż tylko ojciec

Jakiej kobiety? Przecież to jest dziecko. Totalnie nie trafiona recenzja

o pieprz@niu

Czasem jakiś film zawiera zamknięty wątek, który jest dobrze wytłumaczony i jednocześnie jest w nim ocena bohatera narzucona przez narrację. Zgadzam się, że takie utwory są łatwiejsze w odbiorze. Wszystko jest podane na gotowo. Wystarczy łyknąć. I dla mnie to nic złego. Ja lubię, jak ktoś prosto z mostu mówi o co mu chodzi. Nie trzeba się w nich niczego doszukiwać, co nie znaczy, że są mniej wartościowe – prezentują czyjeś poglądy, spojrzenie na życie, w sposób, który pozwala nam to zrozumieć. Tutaj rzeczywiście nie jest to takie proste i możliwe, że dla każdego to będzie film trochę o czym innym. Też miałem z nim problem. Dla mnie jest to film trochę o doświadczaniu, które nas kształtuje, o byciu konformistą i non-komfornistą, o miłości, która może być władcza, zaborcza i zgubna i o takiej, która zostawia miejsce na wolność. O relacji seksu z cywilizacją, która jest obustronnie obciążająca. I jeszcze dużo innych wątków tam widzę, ale przede wszystkim dla mnie jest to bajka. Bajka dla dorosłych, która jest trochę straszna, trochę obrzydliwa, trochę cyniczna, a jednocześnie naiwna, trochę komplikująca i trochę upraszczająca, trochę inteligentna i trochę głupia, trochę bezduszna, trochę oderwana od rzeczywistości, a jednocześnie udaje jej się przemycić jakiś ludzki aspekt. Najciekawsze jest dla mnie osobiście to, że ktoś będąc "potworem" (doktor po "przejściach" z dzieciństwa, główna bohaterka będąca efektem ohydnego eksperymentu) może być jednocześnie człowiekiem, mimo wszelkich ograniczeń, mieć prawo do życia, do ludzkich odruchów, do własnej drogi. Nie dać się zawłaszczyć temu, co wydaje się dla niego predeterminowane. To daje ciekawą perspektywę na własne człowieczeństwo, własne "zje*ane" dzieciństwo i życiowe koleiny. Bajka z morałem?

dopisal bym jeszcze do tego, ze jest to swojego rodzaju symulacja co by bylo gdyby zdjac z nas pewne ograniczenia ;)